zaterdag 14 en zondag 14 juli

Zaterdag 14 juli, dag 11
Vakantie!! Dat betekende om 5.45 uur paraat voor de taxi naar het vliegveld voor een vlucht naar Lalibela. Onderweg kwamen we atleten tegen, waarover we later in het vliegtuig in een magazine een reportage over lazen met hypotheses over de talenten van de Ethiopische atleten (invloed van de hoogte, gewend zijn om als kind dagelijks van en naar school te rennen, enorme motivatie tot winnen).
De vlucht ging pas om 7.30 maar we bleken toch zeker anderhalf uur nodig te hebben voordat we in het vliegtuig zaten. Nadat we een paar keer onszelf en de bagage moesten laten checken, belanden we in de bus. Na 10 min de bus weer uit, piloot bleek ziek. Halverwege de trap werden we terug geroepen: weer in de bus. Eindelijk het vliegtuig in en tijd voor ontbijt.
Onderweg prachtige bergen gezien en een enorm meer (lake Tana).
Op het vliegveld stond een bus klaar die ons naar hotel Jerusalem in Lalibela zou brengen.
Wat een contrast met Addis. We keken onze ogen uit: Dit was het Afrika wat we kennen vanuit de lagere schoolboekjes en de media. We zagen ronde hutjes, opgetrokken uit leem of steen met rieten daken, rode aarde, veel groen hoewel gras of mais toch niet echt goed wil groeien, koeien- en schapenhoeders, veel vliegen. Hoe dichter we bij Lalibela kwamen, hoe meer mensen er langs de kant van de weg liepen. Mannen en vrouwen met vrachten op de rug, ezels volgeladen en allemaal, bleek ons later, op weg naar de markt. Dit alles aanschouwend vanuit de bus gaf een gevoel van decadentie, vreselijk. Gelukkig werden we hartelijk toegezwaaid door de kinderen. Het bleek nu low season voor het toerisme ivm de regentijd. Ben benieuwd hoe Lalibela eraan toe is wanneer het wel toeristenseizoen is. Blijft toch een dilemma: door het toerisme wordt hier (goed) verdiend, maar ten koste van de puurheid van dit gebied. En ja, ik doe hier zelf ook aan mee....
Lalibela ligt net als Addis op een hoogte van zo'n 2600 meter. Het landschap is glooiend met in de verte bergen.
We hadden de luxe een eigen kamer te hebben, met een balkon. Wat een heerlijkheid om weer vogels te horen en hanengekraai. Mooie gele en zachtblauwe vogels. De geur om ons heen wordt gekenmerkt door rook en vuur, want buiten wordt gekookt. Terug in de tijd.
Met een gids de uit de rotsen gehakte kerken, tien in getal, bekeken. Iedere kerk is weer anders. Het gebergte is vulkanisch en het is ongelofelijk wat een werk dit is geweest met enkel een beitel in de twaalfde/ dertiende eeuw. Bijzonder hoe men destijds op het idee is gekomen om deze kerken uit de rotsen te hakken. Een aantal kerken hebben mogelijk eerst dienst gedaan als fort: deze kerken zijn eenvoudiger, geen bogen en versieringen van binnen en denkbaar dat er een ophaalbrug is geweest. Alle kerken worden door de orthodoxe christenen nog steeds gebruikt. Een tochtje door de hel: door het pikkedonker door een tunnel die de ene kerk met de andere verbond. Een chinese toerist was zo vrij om een klok te luiden: dat was absoluut niet gewenst. Zie voor een indruk van de kerken en omgeving de bijgevoegde foto's.

Gesprekje met een jongetje van ongeveer 12. Hij vroeg of hij mijn schoenen mocht poetsen. Niet nodig. Maybe later? Nee, hoefde niet. Waar ik vandaan kwam. Holland. Ah, van Persie en Van der Vaart. I love van der Vaart. (Ode aan de verbindende factor van het voetbal). Waar hij zo goed engels had geleerd. Op school en hij was zichtbaar trots dat hij naar school ging. Halve dagen schoenpoetser en halve dag naar school. Hij woont bij familie in Lalibela, omdat zijn ouders 'at the country side' wonen, en hij daar niet naar school kon. Hij was blij met de pen en zijn collega- schoenpoetsers ook.

Zondag 15 juli, de laatste dag.
Voordat we met de bus weer richting het vliegveld vertrokken een stukje gewandeld met alleen een fototoestel op zak. Binnen no time allemaal kinderen om ons heen. Gesprek met een meisje, leeftijd volgens haar ongeveer 15. Ik schatte haar 13. Ze nodigde ons uit bij haar thuis, maar we zouden bijna vertrekken. Of ik ooit weer naar Lalibela kom? Wie weet. When? Then i have to pay her a visit and see how she is doing at school. Ook zij wil dokter worden. Dat wil hier praktisch ieder kind.

De terugvlucht verliep op bijzondere wijze. De tussenstop die gemaakt zou worden in Gordan ging niet door ivm slecht weer. We hadden al een 'luchtverzakking' achter de rug. Vliegtuig ging verder en maakte vervolgens een tussenstop ten zuiden van Gondar. Daar moest getankt worden. Toch terug naar Gondar, want het weer liet dit toe. Uren later eindelijk in Addis geland.
's Avonds Koreaans gegeten in het guesthouse van the Korean Hospital. Uitgenodigd voor dessert bij een uiterst charmant Amerikaans echtpaar, hij als arts werkzaam in dit ziekenhuis en beiden idolaat van Ethiopië. Hun ervaring: alle volenteers die zij over de vloer hebben gehad zijn naar dit land teruggekeerd. Het verbaasd me niets: dit land en deze bevolking raakt je. Ik hoop ooit terug te mogen komen.
's Avonds door Dick, Gil, Amy en Ciara uitgezwaaid. Deze intensieve, enerverende ervaring is voor nu ten einde. Deze twee weken voelen als twee maanden, zoveel meegemaakt. Ik ben benieuwd welke impact deze ervaring op mij zal hebben.
Amy and Ciara: we'll meet again.
Dick, dank je wel voor deze fantastische levenservaring en ik ben in voor de vervolgstappen in dit autisme project, samen met Amy en Ciara.

Terug in Holland: het regenseizoen is ook hier een feit.

Liefs,
Hetty Joustra