Zondag 8 juli. dag 5
Door: Hetty
Blijf op de hoogte en volg Hetty
08 Juli 2012 | Ethiopië, Addis Abeba
Zondag 8 juli. Dag 5.
Zondag rustdag. 80 % van de Ethiopische bevolking is Christelijk, de overige 20% heeft een andere geloofsovertuiging. Vanmorgen werden wederom rond 5 uur gewekt door de oproep tot gebed. Even dacht ik aan Asterix en Obelix en een bepaalde dorpsgenoot met een bepaald instrument.
Stel je voor dat in Nederland de kerkklokken zouden luiden om 5 uur in de morgen...
Het is iedere ochtend een verrassing wat de temperatuur van de douche zal zijn. Onze eerste ervaring was een koude douche wat maakt dat we al heel blij zijn met een lauwe douche, laat staan de luxe van warm water. We ontbijten iedere morgen met scrambled eggs, want dat smaakt ons goed, en een kop thee. Ons hotel is prima, met zeer vriendelijke mensen.
Dick was gelukkig weer beter en vandaag stond in het teken van het regelen van een ticket naar Lalibela, een bezoek aan het Antropologisch museum en de grootste openlucht markt. Omdat we een andere chauffeur kregen, moest er opnieuw onderhandeld worden over de prijs. Ook weigerde deze chauffeur ons met z'n vijven te vervoeren, wat betekende dat we in twee taxi's moesten.
Wat betreft de taxi's: er zijn hier toyotabusjes en personenauto's voornamelijk in de kleuren blauw/wit. Het betreffen allemaal oude auto's en een chauffeur wist te vertellen dat de goedkoopste auto's uit Nederland en België afkomstig zijn. Iedere chauffeur is zeer zuinig op zijn auto want het importeren van een auto kost veel geld, zo ook de benzine prijs, wat redelijk conform de marktprijs ligt. Iedere drempel wordt met de grootst mogelijke voorzichtigheid genomen. Het is verbazingwekkend hoe het de chauffeurs lukt om zonder botsingen ons door deze enorme chaotische verkeerstoestand te loodsen. Er zijn hier zebrapaden, maar dat betekent niet dat je rustig kunt oversteken. Zelf ben ik al bijna twee keer aangereden, aangezien ik niet snel genoeg op getoeter reageerde. De milieuvervuiling is hier duidelijk merkbaar en ook in de auto zijn de gassen soms zo aanwezig, dat je bijna bang bent om te ademen.
Een vakantiebestemming straks in de gezonde berglucht of een plekje aan zee lijkt me heerlijk (tip voor het thuisfront).
Eerst naar de Travel Agency: hoewel we binnen de openingstijd aankwamen, bleek het pand gesloten. Ook de grootste openlucht markt bleek niet open vandaag, wat maakte dat we een andere markt bezochten. Iedere verkoper praatte je in zijn winkeltje. Een kleurrijk gebeuren met sjaals, trommels, houten 'kussens' (een standaard waar je hoofd op rust), veel kralenkettingen, houten beeldjes, schilderijen met voornamelijk christelijke afbeeldingen etc. Een drietal jongetjes verkochten tandenborstels, dat wil zeggen stokjes die ze in een punt slijpen met een mes. Het werkt uitstekend, gezien hun prachtig witte tanden. Uiteraard zetten ze hoog in met hun prijs en uiteindelijk leek ieder jongetje tevreden met 1 bir. 100 bir is ongeveer 6 dollar.
Het afdingen is een spel wat Dick goed beheerst en uiteindelijk is iedereen tevreden.
We bezochten nog een andere markt waar een vriendelijke oude man probeerde een gesprekje aan te gaan. Hij zegende ons met zijn houten kruis en we mochten een foto maken. Op dat moment kwamen verschillende mensen op ons af, waaronder een blinde man en een oude vrouw, vragend om geld. Dit zijn zulke schrijnende momenten en binnen no time ben je door je kleingeld heen. Het houdt niet op en dit is heel moeilijk te verkroppen. Het helpt ook geen zier. Dit gaat je niet in je kouwe kleren zitten.
Blindheid als gevolg van een bepaalde infectie komt hier trouwens vrij veel voor. Verder werd het straatbeeld op deze markt bepaald door vrouwen met jonge kinderen op hun rug, vrouwen gekleed in lange gewaden en gehuld in sjaals, en heel veel mannen. De mensen zijn enorm vriendelijk en met oogcontact en een glimlach is er meteen contact.
Een paar mannen verkochten kranten die uitgestald lagen op straat. Ze wenkten ons om een krant te kopen, waarop Dick vroeg of ze ook the New York times verkochten. Hilariteit alom.
Gisteren ontmoeten we een jongen van 12 jaar oud die goed engels sprak en door de week naar school gaat. Hij verkocht kauwgom, wat hier veel op straat wordt aangeboden. Hij sprak ons aan en bleek een groot fan van Manchester United waarna hij vol trots zijn MU t-shirt liet zien. De vraag wat hij later wilde worden beantwoordde hij met dokter, waarna wij hem wezen op de twee dokters in ons midden, zodat hij hen, als aspirant dokter meteen de hand schudde. Hij vroeg mij of ik de moeder was van Ciara wat ik niet echt kon opvatten als een compliment aangezien Ciara 30 jaar is en hoewel ze best jong oogt, zei de uitspraak meer over mijn staat van verval....
Vandaag kwamen we dit hem toevallig weer tegen, hoewel niet echt toevallig: wij reden gewoon door de straat waar hij blijkbaar, in ieder geval in de weekenden, te vinden is. Hij was tevreden met een pen, want de losse birs zijn schaars en snel verdwenen. Zijn 'compliment' was hem vergeven, wat een leuk en slim ventje: die komt er wel.
Wij waren intussen op weg naar het Antropologisch museum wat huist in een voormalig paleis van Haile Selassie, wat zich achter de poort van de universiteit bevindt. De kans was groot dat wij niet door de poort zouden mogen i.v.m. de tweede dag van de graduation. Het museum bleek als gesloten, zodat we op zoek gingen naar een plaats om te lunchen. Het leek Dick een goed idee om naar het Sheretin hotel te gaan. Dit was shocking: een enorm sjiek gebouw, fonteinen, prachtig groen en een zwembad. Hoewel we hier nu niet bepaald op gekleed waren, mochten we naar binnen. We moesten door een detectie poort en onze tassen gingen door de scan. Binnen was het zeer luxe: we stapten in de westerse wereld. Wat een contrast. Dit voelde absoluut niet prettig na de net opgedane ervaringen en dat was precies de intentie van Dick. We zouden hier geld opnemen, maar de pinautomaat was buiten werking. Uiteindelijk toch maar koffie gedronken en een taartje, want aan lunch waren we nog niet toegekomen. Hoe valt dit te rijmen. Met de kosten van de rekening hadden we veel goeds kunnen doen....
Deze dag stond in het teken van een 'emotional rollercoaster'.
Morgen is er weer een dag.
Denina hunu
Zondag rustdag. 80 % van de Ethiopische bevolking is Christelijk, de overige 20% heeft een andere geloofsovertuiging. Vanmorgen werden wederom rond 5 uur gewekt door de oproep tot gebed. Even dacht ik aan Asterix en Obelix en een bepaalde dorpsgenoot met een bepaald instrument.
Stel je voor dat in Nederland de kerkklokken zouden luiden om 5 uur in de morgen...
Het is iedere ochtend een verrassing wat de temperatuur van de douche zal zijn. Onze eerste ervaring was een koude douche wat maakt dat we al heel blij zijn met een lauwe douche, laat staan de luxe van warm water. We ontbijten iedere morgen met scrambled eggs, want dat smaakt ons goed, en een kop thee. Ons hotel is prima, met zeer vriendelijke mensen.
Dick was gelukkig weer beter en vandaag stond in het teken van het regelen van een ticket naar Lalibela, een bezoek aan het Antropologisch museum en de grootste openlucht markt. Omdat we een andere chauffeur kregen, moest er opnieuw onderhandeld worden over de prijs. Ook weigerde deze chauffeur ons met z'n vijven te vervoeren, wat betekende dat we in twee taxi's moesten.
Wat betreft de taxi's: er zijn hier toyotabusjes en personenauto's voornamelijk in de kleuren blauw/wit. Het betreffen allemaal oude auto's en een chauffeur wist te vertellen dat de goedkoopste auto's uit Nederland en België afkomstig zijn. Iedere chauffeur is zeer zuinig op zijn auto want het importeren van een auto kost veel geld, zo ook de benzine prijs, wat redelijk conform de marktprijs ligt. Iedere drempel wordt met de grootst mogelijke voorzichtigheid genomen. Het is verbazingwekkend hoe het de chauffeurs lukt om zonder botsingen ons door deze enorme chaotische verkeerstoestand te loodsen. Er zijn hier zebrapaden, maar dat betekent niet dat je rustig kunt oversteken. Zelf ben ik al bijna twee keer aangereden, aangezien ik niet snel genoeg op getoeter reageerde. De milieuvervuiling is hier duidelijk merkbaar en ook in de auto zijn de gassen soms zo aanwezig, dat je bijna bang bent om te ademen.
Een vakantiebestemming straks in de gezonde berglucht of een plekje aan zee lijkt me heerlijk (tip voor het thuisfront).
Eerst naar de Travel Agency: hoewel we binnen de openingstijd aankwamen, bleek het pand gesloten. Ook de grootste openlucht markt bleek niet open vandaag, wat maakte dat we een andere markt bezochten. Iedere verkoper praatte je in zijn winkeltje. Een kleurrijk gebeuren met sjaals, trommels, houten 'kussens' (een standaard waar je hoofd op rust), veel kralenkettingen, houten beeldjes, schilderijen met voornamelijk christelijke afbeeldingen etc. Een drietal jongetjes verkochten tandenborstels, dat wil zeggen stokjes die ze in een punt slijpen met een mes. Het werkt uitstekend, gezien hun prachtig witte tanden. Uiteraard zetten ze hoog in met hun prijs en uiteindelijk leek ieder jongetje tevreden met 1 bir. 100 bir is ongeveer 6 dollar.
Het afdingen is een spel wat Dick goed beheerst en uiteindelijk is iedereen tevreden.
We bezochten nog een andere markt waar een vriendelijke oude man probeerde een gesprekje aan te gaan. Hij zegende ons met zijn houten kruis en we mochten een foto maken. Op dat moment kwamen verschillende mensen op ons af, waaronder een blinde man en een oude vrouw, vragend om geld. Dit zijn zulke schrijnende momenten en binnen no time ben je door je kleingeld heen. Het houdt niet op en dit is heel moeilijk te verkroppen. Het helpt ook geen zier. Dit gaat je niet in je kouwe kleren zitten.
Blindheid als gevolg van een bepaalde infectie komt hier trouwens vrij veel voor. Verder werd het straatbeeld op deze markt bepaald door vrouwen met jonge kinderen op hun rug, vrouwen gekleed in lange gewaden en gehuld in sjaals, en heel veel mannen. De mensen zijn enorm vriendelijk en met oogcontact en een glimlach is er meteen contact.
Een paar mannen verkochten kranten die uitgestald lagen op straat. Ze wenkten ons om een krant te kopen, waarop Dick vroeg of ze ook the New York times verkochten. Hilariteit alom.
Gisteren ontmoeten we een jongen van 12 jaar oud die goed engels sprak en door de week naar school gaat. Hij verkocht kauwgom, wat hier veel op straat wordt aangeboden. Hij sprak ons aan en bleek een groot fan van Manchester United waarna hij vol trots zijn MU t-shirt liet zien. De vraag wat hij later wilde worden beantwoordde hij met dokter, waarna wij hem wezen op de twee dokters in ons midden, zodat hij hen, als aspirant dokter meteen de hand schudde. Hij vroeg mij of ik de moeder was van Ciara wat ik niet echt kon opvatten als een compliment aangezien Ciara 30 jaar is en hoewel ze best jong oogt, zei de uitspraak meer over mijn staat van verval....
Vandaag kwamen we dit hem toevallig weer tegen, hoewel niet echt toevallig: wij reden gewoon door de straat waar hij blijkbaar, in ieder geval in de weekenden, te vinden is. Hij was tevreden met een pen, want de losse birs zijn schaars en snel verdwenen. Zijn 'compliment' was hem vergeven, wat een leuk en slim ventje: die komt er wel.
Wij waren intussen op weg naar het Antropologisch museum wat huist in een voormalig paleis van Haile Selassie, wat zich achter de poort van de universiteit bevindt. De kans was groot dat wij niet door de poort zouden mogen i.v.m. de tweede dag van de graduation. Het museum bleek als gesloten, zodat we op zoek gingen naar een plaats om te lunchen. Het leek Dick een goed idee om naar het Sheretin hotel te gaan. Dit was shocking: een enorm sjiek gebouw, fonteinen, prachtig groen en een zwembad. Hoewel we hier nu niet bepaald op gekleed waren, mochten we naar binnen. We moesten door een detectie poort en onze tassen gingen door de scan. Binnen was het zeer luxe: we stapten in de westerse wereld. Wat een contrast. Dit voelde absoluut niet prettig na de net opgedane ervaringen en dat was precies de intentie van Dick. We zouden hier geld opnemen, maar de pinautomaat was buiten werking. Uiteindelijk toch maar koffie gedronken en een taartje, want aan lunch waren we nog niet toegekomen. Hoe valt dit te rijmen. Met de kosten van de rekening hadden we veel goeds kunnen doen....
Deze dag stond in het teken van een 'emotional rollercoaster'.
Morgen is er weer een dag.
Denina hunu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
